بچه بودم فکر مي کردم خدا هم شکل ماست

مثل من و تو ,ما,همه,او نيز موجودي دوپاست
در خيال کوچک خود فکر مي کردم خدا

پيرمردي مهربان است و به دستش يک عصاست
يک کت و شلوار مي پوشد به رنگ قهوه اي

حال و روز جيب هايش هم ,هميشه رو به راست
مثل آقا جان به چشمش عينکي دارد بزرگ

با کلاه و ساعتي کهنه که زنجيرش طلاست
فکر مي کردم که پيپش را مرتب مي کشد

سرفه هاي او دليل رعد و برق ابرهاست
گاه گاهي نسخه مي پيچد,طبابت مي کند

مادرم مي گفت او هر دردمندي را دواست
فکر مي کردم که شب ها روي يک تخت بزرگ

مثل آدم ها و من،در خواب هاي خوش رهاست
چند سالي که گذشت از عمر من فهميده ام

او حسابش از تمام عالم و آدم جداست
مهربان تر از پدر,مادر,شما,آقا بزرگ

او شبيه هيچ فردي نيست,نه,چون او خداست