بابا از وقتي که تيغ گذاشتي زير گلوي مامان

اينو فهميدم که خيلي زود بايد وايسم رو پاهام

چيز ديگه اي نديدم ولي شنيم با گوشام

چون قفل در اتاق نميذاشت ببينه چشام

بابا يادته اون روز از مدرسه رسيدم خونه

گفتي پسرم ديگه بابا پيش تو نميمونه

بابا من فقط 9 سالم بود با چشماي خيس

تو با اين کارت گفتي که اون بالا خدايي نيست

اوني که اون بالا نشسته هميشه گفت که دوبرم

من شکنجه کشيدم حتي تو شکم مادرم

اين درست بود مامان با يه هيولا زندگي کنه؟

اين هيولا قول داده بود آدما رو له بکنه

دستاي من هميشه يه کلب بدکينو ميساخت

که حتي آينه ي آسمون تصويرمو ميباخت

منو سايه ها تو خيابون همراهي ميکرد

شلاق سرد جاده منو تو تنهايي ميزد

صداي ناله ي خيابونا از رد پاي من

شنيده ميشه من ميترسم از سايه هاي شب

اخه تا کي پياده ؟ پايان خط جاده

کجاست؟ چرا من ميشکنم با يه حرف ساده؟

اجتماعي فردا ؟ يا تولد غمها؟

رو در رويي با بهار؟ يا شايدم به فنا؟

اينا آينده هميشه نوراني من

که هميشه خورده به هواي طوفاني شب

تصوير باد و ناله هاي شب و خيابونم

تخسير منه که اسير تب و بيابونم

خدايا تمام شباي منو بگير ازم

چون که ديگه تاريکي رو به جونم نميخرم

ميخوام آزاد زندگي کنم با زخم تنم

حتي اگه واسه آزادي آبرومو ببرن

اما فقط از گذشته کوله باري يادگار

برام مونده از يه عدد خيلي تا هزار

بابا من گريه نکردم سر قبر تو چون

بهم گفتي واسه مرگ آدما شادي بکن

من هيچي نبودم جز يه آدم و تن و لش

فکر نکن لحظلت بدون تو به خوبي گذشت

حرفاي همون مدت کوتاهي که بوديم باهم

بزنه پسرم جلوي قاب رو ديوارم

بابا بلند شو بهم بگو که هنوز بيدارم

چون که هنوزم واسه تو حرف گفتني دارم

مادر بدش ميومد از پدرناتني من

واسه همين 5 سال قيدمو به راحتي زد

مامان حالا پشيمون شدي از کار بدت؟

بدون که آغوش گرم تو هميشه مال منه

من نميتونم بگزرم هيچ وقت از خوانوادم اينو بدون

گفته بودم رضا شادي هارو ميده بتو نشون

تا وقتي من زندم نميذارم يه تار موي تو

از عذاب سفيد بشه چون هميشه مي دي بوي گل